Liefde is het allerbeste medicijn.
Paracelsus

Mijn opleiding is begonnen als dochter, het vierde levende kind van mijn ouders. De normen en waarden die ik heb meegekregen en de manier waarop ik hun voorbeeld heb gevolgd zijn de eerste stappen geweest op de weg naar wie ik nu ben.  Inmiddels  ben ik mijzelf, moeder van 2 zonen, grootmoeder van een kleinzoon, schoonmoeder, (schoon)zus, vriendin, hardloopmaatje, verpleegkundige, patiënt, begeleider en trainer. Houd ik intens van de schoonheid van de natuur, vooral de onstuimigheid van de zee en de grootsheid van de bergen.
In al deze rollen ben ik gewond geraakt heb ik gekregen én gemist, ben ik gevallen en weer opgekrabbeld. Sommige valpartijen waren zeer pijnlijk en vroegen moed en kracht op te genezen, lieten diepe blijvende littekens na.

Als kind was ik rustig, braaf te noemen , kleurde niet erg buiten de lijntjes, had een antenne om pijn te voelen, verdriet bij mensen, maar kon daar geen woorden aan geven. Omdat ik de kleinste was werd mij wel duidelijk gemaakt, dat ik het niet kon weten. Wat ik wel kon, iets doen en zo proberen dit leed te verzachten door lief en zorgzaam te zijn.
Alle signalen op te vangen en in actie te komen dat was hard werken. In de hoop dat ik daarmee werd gezien en gehoord.

Later koos ik mijn opleiding en beroep. Ik werk nog gedeeltelijk als gespecialiseerd verpleegkundig consulent  in het Meander Medisch Centrum.  Ik begeleid met veel plezier  mensen met een chronische darmontsteking, de ziekte van Crohn of Colitis ulcerosa. Tevens mensen met een chronische leverontsteking, Hepatitis B/C of auto-immuun Hepatitis, op de polikliniek Maag-, Darm- en Leverziekten.

Op mijn levensweg werd ik zelf geconfronteerd met twee chronische aandoeningen, een nefrotisch syndroom (nieren) en arteriosclerose (kransslagaderen). Dit heeft mijn leven veranderd. Ik ben mij bewust van hoe het is om dichtbij de rand te lopen en mezelf uit een dal omhoog te werken. Je gevoelens delen is cruciaal in een periode van vallen en opstaan, van angst en onzekerheid. Ik heb ervaren hoe het is niets te kunnen, afhankelijk van anderen te zijn.  Ik ben dankbaar voor alle hulp die ik mocht ontvangen van lieve mensen om mij heen. En de begeleiding in het Ziekenhuis.

In deze periode is mijn passie geboren, mij te verdiepen in de mens achter de patiënt. Om deze passie te verwezenlijken ben ik opnieuw gaan studeren. Daarin ben ik mezelf keihard tegengekomen en heb ik ervaren hoe lastig het is overtuigingen los te laten, patronen te herkennen, te erkennen en gedrag te veranderen. Zo heb ik heel veel over mijzelf geleerd. Ik zet nog steeds stappen op mijn levensweg, soms kleintjes, af en toe grote sprongen en stap regelmatig in mijn oude valkuilen.

Jarenlang nek en schouderklachten, op jonge leeftijd mijn vader verloren, een miskraam, een nierziekte, een bypass operatie, een schouderluxatie, zorgen om een  zoon met PTSS en genderdysforie en een zoon die werd gepest. Dit heeft mij steeds teruggeworpen op mijzelf en steeds weer ging ik harder werken om het voor de anderen beter te maken, te zorgen. Na de miskraam burn-out klachten gehad, 4 maanden stilstaan. En weer door.
Pas na de voor mij onverwachte scheiding na 34 jaar en een uit elkaar vallend gezin viel ik in een diep zwart gat. Er lag een kale, lege, droge, dorre vlakte voor mij waarvan ik geen idee had hoe ik die zou invullen. Mijn lichaam gaf het op, uitgeput kon ik niets dan stilstaan.  Mijn familie, vrienden en vriendinnen, waarvan er meerdere rouw therapeut, ervaringsdeskundige en arts zijn. Ik ben hen zeer dankbaar, delen is helen, samen ben je sterk. De steun en de mooie vragen die zij mij stelde. Het bovenstaande gedicht heb ik vele malen gelezen en kwam ineens in volle betekenis binnen. En heeft mij geholpen de weg vooruit weer te vinden.

Kennis en ervaring maken mij een warme, betrokken en optimistische begeleider. Als jij bereid bent naar jezelf te kijken en jezelf werkelijk durft leren kennen, sta ik je daarin graag bij.
Dit vraagt moed en doorzettingsvermogen. Je bent helemaal goed zoals je bent, niets meer en niets minder. Met alles wat er is geweest, nu is en komen gaat. De weg is er al en alles wat nodig is om die te bewandelen ook. Je moet het zelf doen, én je hoeft het niet alleen te doen.